Òns geluk dat de mooie tienerdochters van de eigenaar liever hun zomer thuis in Parijs doorbrengen dan in hun vakantiehuis aan de Bretoense kust. Eenmalig verhuurd. Je moet al een natuurmens zijn om hier te wonen, zelfs om de zomermaanden hier door te brengen. Het stukje 'einde van de wereld' is niet vlot te bereiken en je zit al sneller aan de warme côte d'Azur dan in deze weeronzekere uithoek. De milieuramp met de olietanker 35 jaar geleden heeft het toerisme geen goed gedaan. Alles is hier sindsdien stilgevallen, geen winkels, geen restaurants, geen hotels, geen vakantieparken, geen Hollandse campings, maar ook geen cultuur of vertier. Geen esplanades of corniches, geen musea, tenzij eentje over zeewier of de oester, geen theater of bioscoop. Helemaal niets. Maar ook geen criminaliteit. Het tuinschuurtje van Alibaba, en de ramen en deuren blijven dag en nacht ongesloten, want volgens de mooie dochters 'ceci n'est pas Paris hè!' Het hoogtepunt van de week moet de wekelijkse markt zijn, geen 10 kramen groot. De dorpen met hun menhirs zien er bijna nog uit zoals de Kelten ze achterlieten. Ze zijn atypisch Frans en we herkennen de Ierse kust, lettertype, taal en muziek.
De enige bedrijvigheid die er is, zijn kleine boerderijen, met bonte koeien die grazen op weilanden die tot aan het strand grenzen en een klein baggerbedrijfje dat zeewier uit zee schept voor de farmacie. De gemiddelde leeftijd is 60+, ruige Bretoenen en gepensioneerden die de stad inruilden voor hun vakantiehuis. De tieners die hier tot zonsondergang met hun surfplankjes de golven proberen te pakken zijn hippe en sportieve stadskinderen die de zomer doorbrengen bij grandmère à la Campagne, en 's avonds met de plank op de rug en hun koptelefoon om de oren hun mountainbike opspringen als de cassoulet fruit de mer thuis wordt opgediend.
Maar voor ons is het de naald in de hooiberg, de zwarte zwaan, de witte raaf. Een heerlijk comfortabel huis, zonder buren, zonder doorgaand verkeer, op een landtong aan een verlaten baai. Een ongekende schoonheid aan de Belgische kust.
De kinderen dompelen zich moeiteloos onder in het langzame leven. Tijd voor dikke romans te lezen tot in de vroege uurtjes, het ontdekken van het strand en het zeeleven, wiezen tot zonsondergang. Een tienertje mompelde al de eerste dag 'leg maar vast voor volgend jaar'. Wel, vanmorgen even naar Parijs gebeld of we nog langer kunnen blijven om te genieten van de aalscholvers, de dolfijnen, de krabben en oesters, van het vissen, het golfen en het surfen, van de vos, de meeuwen, de ruwe kust, de bijna absolute stilte ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten